Het is Valentijnsavond en er wordt vanwege een tekort aan zout niet gestrooid. Dat houdt mij niet tegen om naar den BP in Mortsel te trekken om Ed & The Hot Burritos in actie te zien. De opkomst is niet naar verwachting omdat de meesten hier vandaag denkelijk goede punten moeten schoren voor valentijn, maar gelukkig is de band er.

Ze beginnen hun eerste set vrij rustig met “Walking Blues”. Al snel echter mag Eric de snaren wat harder beroeren, en gaat het er wat steviger aan toe. Via “Insane” zakt het tempo terug om de eerste set te eindigen met Ed op de mondharmonica bij “Lime & The Coconut”.

Na een korte pauze begint Ed bij “Free to scream” opnieuw rustig met de mondharmonica… of liever met een mondharmonica, want hij heeft er schat ik een stuk of acht bij. Maar dan gaat het snel: bier, sigaretten, de eerste set achter de rug,… de heren zijn op dreef. En dat laat zich horen. Geert zit nog steeds relaxt de drums en cymbalen te  beroeren, maar toch krijgen ze volgens mij net wat meer en net iets hardere klappen te verwerken. Bij het vierde nummer denk ik dat ze met deze stomende “Hard working man” aan het pieken zijn, zeker als daarna zeemzoet “Hate to Love you” aangezet wordt. Dat nummer glijdt echter vlotjes verder en zwelt in een vlekkeloze uitvoering aan tot een kippenvelmoment. Het aanwezige publiek weet dat te appreciëren. “Love for sale” is ook nog zo’n schot in de roos, met Ed alweer op de mondharmonica, ondersteund door een warme bas  van Patrieks hand.

Vanaf dan gaat het stilaan weer naar rustigere uitvoeringen van onder andere “Satisfied Suzy” en “Fast gun”. Lipstick traces! Nu weet ik het weer. Eddy en Geert maakten daar al deel van uit. Nu ja, ze zijn alle vier op elkaar ingespeeld, dat was me al wel duidelijk geworden. Als slot krijgen we “Dark Nights” nog voorgeschoteld . Een strak uitgevoerd optreden, zonder franjes, zonder extra’s als dobro, mondharp, cajon,…  gewoon basic gespeeld. Het moet niet altijd veel zijn om goed te zijn.

En nu ze er toch zijn, spelen ze voor het publiek dat de winterprik trotseerde nog een toemaatje: “Mojo”. En daarmee besluiten ze vooraleer ze terug richting West-Vlaanderen vertrekken. De afwezigen hadden ongelijk.